Laat ik maar beginnen met de winnaars van de prijsvraag in episode
3......niemand. Weliswaar geen foute inzendingen, maar in het geheel
geen inzendingen. Dat stelt aan de ene kant gerust (jullie hebben
blijkbaar wel wat beters te doen) en aan de andere kant baarde het mij
toch wat zorgen of de vorige mail wel was uitgelezen. :-(
Daarom heb ik dan uiteindelijk toch toegegeven aan de moderne verkorte
spanningsboog, en komen de berichtjes ook in kleine hapklare brokjes
met veel visule info via de blog: correocabra.blogspot.com
Hoe dan ook: veel gebeurd de laatste weken. Het hoogtepunt was denk ik
wel Koninginnedag.
Of eigenlijk dagen. Want eerst was er de zondag al
vrijmarkt. En een dag of wat later de officiële receptie. Over dat
laatste straks nog wat, want dat bleek nog behoorlijk feestelijk. De
vrijmarkt bleek nog van de originele kneuterigheid waar wij Hollanders
zo dol op zijn. Wat spelletjes, wat klompendansen, trapje sapje, kaas,
poffertjes, stroopwafels, pingpongen voor een paar cent, en een paar
kleedjes met de zo kenmerkende...... ouwe meuk. En ondergetekende vond
dat hij zijn zonen daar goed in moest opvonden, dus ook ik had een standje
geboekt voor de verkoop van ..... - ach hoe raad je het zo. Dat bleek nog best aardig te verkopen, dus gedurende de 2 uurtjes dat we er
zaten sloeg de inflatie toe, om zo versneld Frederik en Emile's zakgeld
stevig aan te vullen. (de volgende dag is dat uiteraard gelijk weer
omgezet in nieuw plastic van de speelgoedafdeling van de Walmart).
Mette was trouwens niet mee, want die had op zaterdag een mysterieuze infectie aan het oog opgelopen zodat dat dik was en helemaal dicht zat. De eerste vraag die Mette gesteld werd in het ziekenhuis ging erover of ik mijn handjes wel thuis had kunnen houden, maar het was toch echt een virusinfectie, die Mette ook anderszins velde, en nog roet in het eten dreigde te gooien voor de op hande zijnde feestelijkheden later in de week op de receptie. Nu moeten jullie maar geloven dat ik haar zo goed heb verzorgd dat zij woensdag zich in ieder geval weer toonbaar genoeg vond om 500+ gasten (corps diplomatique, overheidsbekleders en de Nederlandse gemeenschap) de hand te schudden en ook toe te spreken (een soundbite vinden jullie op mijn blog). Ik moet haar nageven dat zij dat als een natuurtalent afwerkte, en dus stond ik daar vooral als trotse "man van" naast. Noem mij maar de Muchacho de Embajadora (vast geen correct Spaans). Bovenal werd het een leuk feest, want na alle plichtplegingen, werd er vooral gedanst, en voor zover ik begrepen heb is dit een van de weinige van de 'nationale dagen' die gevierd worden met een receptie die een beetje swingt. Voor de rest kon je de Nederlanders vooral herkennen aan de uitgerekende precisie waarmee ze de obers overvielen die met schalen bitterballen en haringen de zaal in kwamen. Uiteraard ingevlogen vanuit Nederland, waarbij het eerst een paar weekjes bij ons op de residentie in de vriezer had gelegen.
Verder hadden de lokale kaas en stroopwafel ondernemers ook uitgepakt en deelden uit en sponsorde Heineken het feest met gratis bier en een fancy lichtgevende bar die zo uit de TV commercials leek geplukt. Sowieso hadden de Nederlandse bedrijven het feest grotendeels mogelijk gemaakt, zodat jullie je ook geen zorgen hoeven te maken over verkwisting van belastingcenten. De Hollanders waren dan wel makkelijk te herkennen, menigeen vroeg zich wel af wie nu toch precies die schaars geklede dames waren die op hoge hakken en snelle jongens met hippe kapsels zo mooi oplichtten tegen de groene en witte glow van de Heineken bar. Gelukkig was onze Ambassadeur zeer doortastend en had zij al snel uitgevonden dat deze studenten bleken te zijn (ze deden hier Medicijnen) van de Antillen. Mede Koninktijkgenoten dus, en met net zoveel recht op een hapje haring, alhoewel ze die mogelijk links hebben laten liggen.
Onze jongens mochten niet mee, maar die blijven -eerlijk waar- zonder te veel mokken thuis als wij een avondje op pad moeten (business and pleasure), en inmiddels zijn zowel Jami als Rosa zeer bedreven in het oppassen, waarbij taal geen barriere vormt. Het is mooi om te zien hoe de jongens hun draai hebben gevonden. Frederik gaat als een trein op school, en we ontwaren al flink wat Amerikaans accent in het Engels dat bij hem ontluikt. Emile heeft ook vrede gesloten met de creche, maar leert vooral Spaanse woorden van de bewaker en tuinman. Vandaag heeft Emile me uitgelegt wat een hormiga is. Verder had F op school vrijdag een Mother-and-Son discofeest, en hij is nu nog in de leeftijd dat je moeder de eerste vrouw is met wie je ueberhaupt naar de disco zou willen.
Hetty is inmiddels ook gearriveerd en wonder boven wonder was op
dezelfde dag ook onze auto vrijgegeven, zodat wij haar zelf van het
vliegveld konden halen, en dit weekend al ons eerste tripje konden
maken. Dat werd de vulkaan Poas. Het is de ge-eikte dagtrip vanuit San
jose, maar daarom niet minder spectaculair. Maar de familie GG zou de
familie GG niet zijn als ze ook nog zouden proberen om er nog een
andere plek aan vast te knopen die wat minder courant was als
toeristenbestemming. En dus gingen wij naa de Poas op zoek naar de
watervallen van Los Chorros. Zowaar vonden we die ook (met de kleine
aantekening dat wij de auto op de verst afgelegen parkeerplek hadden
gepositioneerd, en dus een half uur door de tropisch overgroeide canyon
naar beneden moesten afdalen). Ook dat mocht de pret niet drukken,
vooral omdat onze stoere jungleboys zijn afgedaald, en weer helemaal
naar boven zijn geklauterd.
Nog andere belevenissen? Kijk maar eventjes naar de fotos van Edgar Davids. ( Die was in centraal Amerika met zijn sponsor Red Bull, maar toen Mette daar lucht van had gekregen wist ze hem ook te strikken voor een bezoek aan een voetbalproject voor meisjes (tevens life skills training). Hij liet ons wel even wachten (en een paar honderd schoolkinderen die hem ook wel wilden zien) maar toen hij uiteindelijk meeging, deed hij dat met volle overgave, en speelde hij met de meiden onderling rn daarna tegen welke brutale macho jongensteams het ook maar aandurfden, ronde na ronde. Het beviel hem zichtbaar, mede omdat de dames net zulke baltijgers bleken te zijn als hijzelf. Ach kijk de foto's maar en oordeel zelf.
....
(ik blader even terug in de blog om te kijken of ik nog iets ben
vergeten te melden)
.....
Bijna vergeten. De eerste geslaagde lunch op de residentie. Ik quote
hem even:
Dat was hem even voor nu. Meer berichten over een weekje of wat, of
bijna dagelijks via de blog. Vind daar bijvoorbeeld het antwoord op de
vraag of het nu altijd zonnig is in Costa Rica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten