Vind maar eens een geit in Costa Rica. Bericht 5

-"het is maar goed dat dit land zo'n goed busnetwerk heeft".
-"waarom?"
-"want als je vrienden aan je foto's zien hoe ongelofelijk paradijselijk het hier is en ze besluiten en-masse om tickets te boeken, dan hoef je ze niet allemaal van hot naar her rond te rijden"

aldus de conversatie die ik met Jurgen van de Belgische ambassade had. En hij had alleszins gelijk. Van die bussen bedoel je? Ja, ook, maar vooral over dat paradijs. Afgelopen hemelvaartsweekend was onze eerste echte gelegenheid om dit land eens wat verder te verkennen. Bovenaan op het lijstje stond de Pacifische kust die in deze tijd van het jaar nog niet al te zwaar lijdt onder de regens. Dus de Pajero (hier overigens Montero) werd ingeladen met weekendtassen, kinders, schoonmoeder, vrouwlief en een heleboel water, want ja, de wegen op het Nicoya schiereiland zouden niet zo begaanbaar zijn en je zou toch maar eens ergens vast komen te zitten. Dat laatste bleek 100% mee te vallen (als je het vergelijkt met de dirtroads die we hebben gereden in Zimbabwe, Ethiopie, Mozambique, etc.). Sterker nog, het bleken alleen de laatste 35 km naar Playa San Miguel en Punta Islita te zijn die voor dirtroad moesten doorgaan, en toen het echt even spectaculair ging stijgen en dalen over een pas, was er netjes een stukje asfalt gelegd. Ze noemen het hier niet voor niets het Zwitserland van de Tropen.

Onze reis voerde langs het voor de dames o zo belangrijke kopje koffie met een taartje op het terras van het top-off-the-bill hotel Villas Caletas, van waar wij onze eerste blik op de Golf van Nicoya wierpen. Deze omweg konden wij ons ruimsschoots veroorloven, want geïndoctrineerd dat ik was over de kwaliteit van de wegen op het schiereiland, had ik onze eerste lodge vlakbij de brug geboekt om de heenreis in 2 stukken te kunnen hakken. Hoewel dit dus niet nodig bleek (4.5 uur rij-tijd om bij de mooiste verlaten stranden van Costa Rica te komen, dus zondag in één keer terug), was dit zeker geen slechte stop. Een basic lodge die sterk deed denken aan de safari lodges in Afrika, met uitzicht op de noordbaai van de Golf, honderden vogels, apen (en dan bedoel ik niet E. en F.) en een simpel zwembad om de hitte een beetje te verdrijven. De volgende dag reden we door naar het schiereiland, naar het stukje Pacifische kust dat nog niet zo ontwikkeld is als het noorden (Tamarindo) en zuiden (Montezuma) waar zich veel huizen van gringo's en grote beach resorts bevinden. De 2e en 3e nacht verbleven we in "casitas" van een Duits echtpaar dat dit vooral nog voor de lol had. Hun goedlopende restaurant aan het strand hadden ze maar verkocht omdat ze niet meer aan hun sigaretje en wijntje toekwamen, en nu hadden ze hun B&Btje met een restaurantje met vier tafels, zodat ze daar nu wel toe kwamen.

De stranden waren inderdaad prachtig (zie foto's), terwijl we ze nog niet eens in volle glorie hebben gezien (het was erg heiïg), en de omgeving was nog zo onontwikkeld dat het volgen van het bordje "Playa Bejuco" ons in eerste instantie leidde naar een vissersgehucht aan het strand, in plaats van naar de verwachte witte stranden met palmboompjes en koksnoten. 2 km verderop hadden we meer geluk.
Op deze leeftijd is er voor de jongens niks lekkerder dan een beetje schelpjes zoeken en spelen in de branding (echt zwemmen is iets te gevaarlijk vanwege ripcurrents ("muisstroom")). En voor ouders is er dan weer niks lekkerder dan daar bij te zijn.
Dus jullie begrijpen: nog steeds geen spectaculaire verhalen over tapirs, crocs of de verschikkelijke roodoogboomkikker. Zelfs heb ik mijzelf nog geen tijd gegund om vogeltjes te gaan fotograferen (hoewel ik betwijfel of daar iets spannends over te vertellen valt).

In San Jose draait het leven al bijna op de automatische piloot: jongens gaan naar school (met plezier!), Mette heeft een dynamische baan, en ik verdrijf de uurtjes met het schrijven op vacatures en het bijwerken van mijn linked-in profiel, en begeleid de laatste stuiptrekkingen van de verbouwing/inrichting van de residentie. (zowaar presteerde Altea design het voor de vierde keer op rij om met spullen aan te komen die bij uitpakken een aantal butsen bleken te bezitten, en die dus meteen weer ingepakt en retour konden; mijn opmerkingen over een kleine QC check, vóórdat je levert, hebben nog niet veel hout gesneden). En elke week is er wel een social event voor Mette waarbij ik als 'partner-van' ook ben uitgenodigd. Eergisteren nog een dinertje bij de Italiaanse ambassadeur. Mijn tafeldame was de vrouw van de vice-minister van BZ, en die bleek op Nicoya geboren te zijn, dus daar hadden wij nog een aardig gespreksonderwerp in "Spanglish". Bij de politieke discussies in het Spaans zelf moest ik even versteklaten gaan. Maar het zal snel gebeurd zijn met de rust voor Mette wanneer ze me meeneemt, want ik ga binnenkort ook aan mijn eerste echte Spaanse lessen beginnen. ;-)

Hetty heb ik weer op het vliegtuig gezet, en over 2 weekjes maak ik weer dezelfde rit, want dan komen mijn ouders aan.