Beste volgers,
Tot mijn grote schrik zag ik dat het alweer 14 dagen geleden is dat ik het eerste officiele bericht naar jullie stuurde.
En dat terwijl in de huidige tijd je -om met kpn-hi te spreken- nog geen 12 seconde "uit" mag staan.
Misschien het beste om even de stand na 3 weken Costa Rica op te maken:
De kids zitten op school, Mette is op volle stoom op haar werk, het huishouden op de residentie draait, oppasdiensten voor avondjes uit verlopen zonder problemen, de eerste speelafspraken van de kinderen alweer achter de rug, de 'mall' is hier van Amerikaanse kwaliteit (wel 2x zo duur). Je zou zeggen: nu alleen nog de container met spullen nog even inklaren, Marijn nog een baan en dan is de kat in het bakkie (en dat met 2 honden in de tuin). Zodoende kunnen de snellezers met een korte aandachtsboog hier ophouden en over een maandje of wat deze Correo Cabra nog een keer controleren. Diegenen die willen weten waarom wij vrijdagavond met koperblazersensemble van het Concertgebouworkest en hun dirigent Ed Spanjaard zaten te eten, die zullen de rest van deze mail nog even door moeten ploegen...
Het toeval wilde dat met onze komst zo ongeveer ook hier het FIA Festival de las Artes Costa Rica was begonnen waardoor Mette bovenop een aantal welkomstrecepties ook al voor flink wat events was uitgenodigd op het festival. Voor een aantal dingen was ik als "man van" ook netjes uitgenodigd, en jullie begrijpen dat ik er wel aan toe was om mijn wereldje wat te vergroten, dus toen we voor een happening in het nationaal theater waren uitgenodigd (n.b. door de Koreanen) had ik me meteen in mijn pak gehesen. En wat een luxe: Jeroen, de zoon van de 2e man, was hier een aantal weken op vakantie tussen 2 studies in, en die wilde wel op de jongens komen passen.
Iets te vroeg ter plekke afgeleverd door de chauffeur, bedachten wij dat het misschien wel goed was om voor de voorstelling nog wat te eten en verlieten weer het Nationale theater - dat overigens een verkleinde kopie van de Parijse opera is - nadat we ons hadden verbaasd over de indrukwekkendheid van dit gebouw. Om de hoek aten wij een broodje, en bij terugkomst zagen wij dat ook de presidente was gearriveerd. Het protocol wil dat Mette nog niet op officiele gelegenheden mag verschijnen waar ook de Presidente is, totdat zij in de gelegenheid is geweest om de geloofsbrieven aan te bieden. Ons broodje buiten was daarom gelijk het hoogtepunt van ons avondje uit -we konden rechtsomkeerd naar huis- en had ons tevens behoed voor een wat ongemakkelijke situatie wanneer wij reeds in de zaal hadden gezeten en die hadden moeten verlaten.
Gelukkig werd ik in de week erna ruimschoots gecompenseerd. Zo hadden wij een Jazzconcert van een trio onder leiding van een lokaal bekende blazer (Tupac Amarillo) met een Vlaams duo dat hij wsl kende van een Europees verblijf. Dat vond plaats in 'La Monastere' een restaurant in een oud klooster bovenop de berg. Ze speelden een mix van standards en eigen werk, en dat terwijl de laatste zonnestralen over de vallei van San Jose langzaam werden verdreven door de avond en duizenden lichtjes van de stad.
Dat is overigens dezelfde berg waarop het oude dorp Escazu ligt, waar ook de school van Frederik (en creche van Emile) staat. Ik heb wat straatfoto's op http://goes.woelmuis.nl/costa_rica gezet. Inmiddels gaat Frederik elke dag met de schoolbus naar boven en beneden, maar in het begin bracht en haalde ik de jongens. Meestal omhoog met een rode taxi, maar naar beneden wilde ik het openbaar vervoer (blauwe bus) wel eens proberen. Die rijden namelijk vaak en zijn van redelijke kwaliteit. Alleen de routes zijn niet meteen duidelijk, dus ik ben nog wel eens een keertje met de jomgens aan de verkeerde kant van de berg naar beneden gereden, bij een niet zo behulpzame buschauffeur. Gelukkig stapten er gelijk wat bezorgde Tico's uit die mij duidelijk maakten hoe deze drie blonde jongetjes bij Plazo Paco kon komen (vlakbij ons huis).
Ik schreef zonet ruimschoots, want er waren ook nog een BBQ met de Nederlandse vereniging (100 van de 300 actieve leden van een Nederlandse gemeenschap die in de orde van 2000 Nederlanders telt) en een welkomstreceptie voor Mette en mij, georganiseerd door de Spaanse ambassadeur, waar we nader kennis konden maken met het grootste gedeelte van die hier geplaatste ambassadeurs (voornamelijk uit de Amerika's). Mette maakte van de gelegenheid gebruik om haar Spaanse conversatie een beetje te slijpen. Ik bleef wat dichter bij de Engels, Duits en Frans sprekenden, en had nog een mooi gesprek met de Braziliaanse Ambassadeur. Zij had net 4 jaar in Den Haag gewoond, op de lange Vijverberg. Zij was volledig verliefd op het Meisje met de Parel van vermeer in het Mauritshuis.
Als klapper op de vuurpijl hadden we de eer dat het Koperblazersensemble van het Koninklijk ConcertgebouwOrkest hier optrad onder leiding van Ed Spanjaard. Ze waren geboekt door het festival, maar zij hadden als vanzelfsprekend ook contact opgenomen met de ambassade omdat in feite zij ook vaak een soort ámbassadeursfunctie voor nederland vervullen. De lokale cultuurmedewerker op de ambassade, Amber, heeft vervolgens nog georganiseerd dat zij naast hun normale optreden ook nog een openluchtconcert midden in de stad konden geven. Zo kon Marijn zich eindelijk dan toch in een pak hijsen en naar het Teatro Nacional, maar dit keer voor de indrukwekkende klanken van o.a. Tomasi, Shostakovic, Prokofjev, Bizet (ze speelden 2 uur). Zoals Mette later nog op de borrel met tapas georganiseerd als aflsuiting voor 'het koper' sprak: in de laatste hectische weken in Nederland hadden wij ons nog zo voorgenomen om nog een keer een avond te gaan luisteren naar het KCO in Amsterdam. Dat was er dan wel niet van gekomen, maar wie had kunnen bedenken dat wij dat een paar weekjes later alsnog in onze schoot geworpen zouden krijgen in een iets kleinere zaal, een iets kleinere bezetting, maar van dezelfde wereldklasse.
Kortom: ik geloof niet dat het ons aan ook maar iets ontbreekt. Heb ik jullie aandacht nog? Ik kan me voorstellen dat jullie ook met smart zitten te wachten op wat smeuigere verhalen van ontmoetingen met bijvoorbeeld slangen of schorpioenen, maar dan zullen we toch eerst een keer de jungle in moeten.
Ik hou jullie op de hoogte......
Tot mijn grote schrik zag ik dat het alweer 14 dagen geleden is dat ik het eerste officiele bericht naar jullie stuurde.
En dat terwijl in de huidige tijd je -om met kpn-hi te spreken- nog geen 12 seconde "uit" mag staan.
Misschien het beste om even de stand na 3 weken Costa Rica op te maken:
De kids zitten op school, Mette is op volle stoom op haar werk, het huishouden op de residentie draait, oppasdiensten voor avondjes uit verlopen zonder problemen, de eerste speelafspraken van de kinderen alweer achter de rug, de 'mall' is hier van Amerikaanse kwaliteit (wel 2x zo duur). Je zou zeggen: nu alleen nog de container met spullen nog even inklaren, Marijn nog een baan en dan is de kat in het bakkie (en dat met 2 honden in de tuin). Zodoende kunnen de snellezers met een korte aandachtsboog hier ophouden en over een maandje of wat deze Correo Cabra nog een keer controleren. Diegenen die willen weten waarom wij vrijdagavond met koperblazersensemble van het Concertgebouworkest en hun dirigent Ed Spanjaard zaten te eten, die zullen de rest van deze mail nog even door moeten ploegen...
Het toeval wilde dat met onze komst zo ongeveer ook hier het FIA Festival de las Artes Costa Rica was begonnen waardoor Mette bovenop een aantal welkomstrecepties ook al voor flink wat events was uitgenodigd op het festival. Voor een aantal dingen was ik als "man van" ook netjes uitgenodigd, en jullie begrijpen dat ik er wel aan toe was om mijn wereldje wat te vergroten, dus toen we voor een happening in het nationaal theater waren uitgenodigd (n.b. door de Koreanen) had ik me meteen in mijn pak gehesen. En wat een luxe: Jeroen, de zoon van de 2e man, was hier een aantal weken op vakantie tussen 2 studies in, en die wilde wel op de jongens komen passen.
Iets te vroeg ter plekke afgeleverd door de chauffeur, bedachten wij dat het misschien wel goed was om voor de voorstelling nog wat te eten en verlieten weer het Nationale theater - dat overigens een verkleinde kopie van de Parijse opera is - nadat we ons hadden verbaasd over de indrukwekkendheid van dit gebouw. Om de hoek aten wij een broodje, en bij terugkomst zagen wij dat ook de presidente was gearriveerd. Het protocol wil dat Mette nog niet op officiele gelegenheden mag verschijnen waar ook de Presidente is, totdat zij in de gelegenheid is geweest om de geloofsbrieven aan te bieden. Ons broodje buiten was daarom gelijk het hoogtepunt van ons avondje uit -we konden rechtsomkeerd naar huis- en had ons tevens behoed voor een wat ongemakkelijke situatie wanneer wij reeds in de zaal hadden gezeten en die hadden moeten verlaten.
Gelukkig werd ik in de week erna ruimschoots gecompenseerd. Zo hadden wij een Jazzconcert van een trio onder leiding van een lokaal bekende blazer (Tupac Amarillo) met een Vlaams duo dat hij wsl kende van een Europees verblijf. Dat vond plaats in 'La Monastere' een restaurant in een oud klooster bovenop de berg. Ze speelden een mix van standards en eigen werk, en dat terwijl de laatste zonnestralen over de vallei van San Jose langzaam werden verdreven door de avond en duizenden lichtjes van de stad.
Dat is overigens dezelfde berg waarop het oude dorp Escazu ligt, waar ook de school van Frederik (en creche van Emile) staat. Ik heb wat straatfoto's op http://goes.woelmuis.nl/costa_rica gezet. Inmiddels gaat Frederik elke dag met de schoolbus naar boven en beneden, maar in het begin bracht en haalde ik de jongens. Meestal omhoog met een rode taxi, maar naar beneden wilde ik het openbaar vervoer (blauwe bus) wel eens proberen. Die rijden namelijk vaak en zijn van redelijke kwaliteit. Alleen de routes zijn niet meteen duidelijk, dus ik ben nog wel eens een keertje met de jomgens aan de verkeerde kant van de berg naar beneden gereden, bij een niet zo behulpzame buschauffeur. Gelukkig stapten er gelijk wat bezorgde Tico's uit die mij duidelijk maakten hoe deze drie blonde jongetjes bij Plazo Paco kon komen (vlakbij ons huis).
Ik schreef zonet ruimschoots, want er waren ook nog een BBQ met de Nederlandse vereniging (100 van de 300 actieve leden van een Nederlandse gemeenschap die in de orde van 2000 Nederlanders telt) en een welkomstreceptie voor Mette en mij, georganiseerd door de Spaanse ambassadeur, waar we nader kennis konden maken met het grootste gedeelte van die hier geplaatste ambassadeurs (voornamelijk uit de Amerika's). Mette maakte van de gelegenheid gebruik om haar Spaanse conversatie een beetje te slijpen. Ik bleef wat dichter bij de Engels, Duits en Frans sprekenden, en had nog een mooi gesprek met de Braziliaanse Ambassadeur. Zij had net 4 jaar in Den Haag gewoond, op de lange Vijverberg. Zij was volledig verliefd op het Meisje met de Parel van vermeer in het Mauritshuis.
Als klapper op de vuurpijl hadden we de eer dat het Koperblazersensemble van het Koninklijk ConcertgebouwOrkest hier optrad onder leiding van Ed Spanjaard. Ze waren geboekt door het festival, maar zij hadden als vanzelfsprekend ook contact opgenomen met de ambassade omdat in feite zij ook vaak een soort ámbassadeursfunctie voor nederland vervullen. De lokale cultuurmedewerker op de ambassade, Amber, heeft vervolgens nog georganiseerd dat zij naast hun normale optreden ook nog een openluchtconcert midden in de stad konden geven. Zo kon Marijn zich eindelijk dan toch in een pak hijsen en naar het Teatro Nacional, maar dit keer voor de indrukwekkende klanken van o.a. Tomasi, Shostakovic, Prokofjev, Bizet (ze speelden 2 uur). Zoals Mette later nog op de borrel met tapas georganiseerd als aflsuiting voor 'het koper' sprak: in de laatste hectische weken in Nederland hadden wij ons nog zo voorgenomen om nog een keer een avond te gaan luisteren naar het KCO in Amsterdam. Dat was er dan wel niet van gekomen, maar wie had kunnen bedenken dat wij dat een paar weekjes later alsnog in onze schoot geworpen zouden krijgen in een iets kleinere zaal, een iets kleinere bezetting, maar van dezelfde wereldklasse.
Kortom: ik geloof niet dat het ons aan ook maar iets ontbreekt. Heb ik jullie aandacht nog? Ik kan me voorstellen dat jullie ook met smart zitten te wachten op wat smeuigere verhalen van ontmoetingen met bijvoorbeeld slangen of schorpioenen, maar dan zullen we toch eerst een keer de jungle in moeten.
Ik hou jullie op de hoogte......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten