Ik had nog een kleine inhaalslag te maken in mijn blogposts en rondzend e-mail, en dit leek me een uitstekend geschikt moment:
Costa Rica heeft namelijk net voormalig voetbaldwerg VS verslagen in de
kwalificatie voor het WK en staat nu stevig bovenaan in de groep. De
vorige pot tegen de VS zat ze niet lekker want die moesten ze in de
sneeuw in de VS spelen. Ik geloof dat ik niet hoef uit te leggen welk
effect sneeuw zal hebben gehad op de Tico, die het winter noemt als het
's ochtends dertig graden is en 's hij middags getrakteerd wordt op een
tropische bui. Afijn het wordt hier gevierd met veel toeterende auto's.
De kinderen en Mette slapen daar wel doorheen, maar het houdt mij
wakker genoeg om even een paar regels te kloppen.
We zijn -zoals jullie uit bovenstaande begrijpen- inmiddels alweer een
paar weekjes terug uit Europa, en het voelde deze keer echt als thuis
komen, daar waar in januari de terugkomst wel met wat gemengde
gevoelens gepaard ging. Het laat zich niet moeilijk raden wat nu het
grote verschil maakte: werk.Dat de papieren na 5 maanden weliswaar nog
steeds niet rond waren (maar daarover straks meer) mocht de pret niet
drukken. Ik kon weer terug in hetzelfde ritme van het
nieuwe-curcus-maken: 2 dagen lezen en slides inelkaardraaien,
om weer 2 uur college te kunnen geven. Dit semester trouwens
fotochemie, fotofysika en fotobiology een vak dat nauw aansluit op de
kennis die ik opbouwde tijdens mijn promotie.
Veel tijd had ik overigens sowieso niet gehad om gemengde gevoelens te
krijgen: 11 augustus waren we terug, en in al onze wijsheid was de
opening van de Nederlandse School (dat andere projectje van mij)
gepland op 17 augustus en de eerste lessen op 19 augustus. En er
moesten nog wel 'wat dingetjes'geregeld worden. Maar er was inmiddels
gelukkig ook een goede dynamiek ontstaan bij de mensen die onderweg op
de kar waren gesprongen, en met de reeds ingevlogen actieve juf Diane,
gingen ook een aantal dingen gewoon vanzelf, zonder dat ik me er
tegenaan mocht/hoefde/wilde/kon bemoeien. En zoals gepland zo
geschiedde.Een feestelijke opening op de residentie door ZM ambassadeur
(die had namelijk toegezgd) en inderdaad op de eerste lesdag zoals we
hem aan het begin van het jaar geprikt hadden, de eerste les. Al snel
gevolgd door een shipment van 15 dozen met les- leer- en
leesmateriaal en voldoende kinderboeken om een respectabele
kinderboekembibliotheek mee op te richten. Missie geslaagd. Was een
beetje trots natuurlijk (mag je dat zeggen?) En dat terwijl ik het
project zeker niet met volle overtuiging of op eigen initiatief was
begonnen.
Terug uit Europa dus waar we ruim vier weken waren en we lang niet
iedereen hebben gezien. Onze eigen schuld natuurlijk want een flink
gedeelte daarvan hebben we in Zweden gezeten. Zowel in het huisje als
op bezoek in de Stockholm omgeving - met als uitsmijter een lang
weekend op Arholma - een prachtig mooi eiland in de Archipel in de
Baltische zee. Ik zal de komende dagen wat foto's uploaden naar de
blog. En net als de thuisblijvers in Nederland hadden wij wat de Zweden
noemen 'kanon-goed' weer.
Maar daar lezen jullie natuurlijk deze mail helemaal niet voor. Jullie
willen gewoon weten of er nog adembenemende, spectaculaire of gewoon
grappige dingen gebeuren in den vreemde (dat inmiddels dus niet zo
vreemd meer is). Tsja wat moet ik zeggen: er was weer eens een flink
stuk weg weggeslagen van één van de levensaders voor het verkeer van de
hoofdstad, dus de Bailey bruggen konden weer uit de kast (herinneren
jullie het vorige "gat" nog? en dat ze er toen vergeten bij waren te
zeggen dat die noodbruggen maar tot een zeker gewicht kunnen
dragen.....). Ach en soms zijn er ook positieve verassingen. Het nieuwe
lab en de nieuwe kantoren zijn al opgeleverd. Slechts 9 maanden te laat
(maar ik had gewed dat het er minstens 12 zouden worden). En dat
bijvoorbeeld blijkt dat de ambtenaarn die al je papieren voor een
werkvergunning moet beoordelen, helemaal niet een norse vent - achter
een glazen raampjeen met honderd stempels op zijn bureau met een
uitpuilend achterhaalde kastenarchief en met een blik die verraadt dat
hij al met zijn gedachten bij de wedstrijd van vanavond is - blijkt te
zijn, maar gewoon een aardige vrouw die van het keukentrapje afkomt
waarop ze net het kantoor aan het versieren was met crepepapier in
voorbereiding op de Dia de Independencia, en die je papieren aandachtig
in ontvangst neemt en vervolgens ook nog je mobiele nummer vraagt zodat
ze je kan bellen in het geval er onverhoopt toch nog een papiertje
ontbreekt. Want eerlijk gezegd rekende ik op het warte scenario,
waarbij er vervolgens dan ook nog 6 weken niks gebeurd en als je dan
gaat vragen waarom dan heeft het 6 weken op een stapel 'Incompleet'
gelegen zonder dat ook maar iemand daar een duwtje tegen heeft gegeven.
Maar ik zal de huid niet verkopen voor de beer geschoten is. We moeten
nog even afwachten of de vergunning er ook daadwerkelijk komt.
Tot zover dus eigenlijk nog niks adembenemends. Helaas? Wel als je
spanning wil dan kun je binnenkort weer terecht bij de VPRO, bij Freek
in de Jungle die hier vlak voor de vakantie nog was om nieuwe beelden
op te nemen (volgens mij wordt het in oktober uitgezonden). Voorlopig
zien wij eigenlijk alleen maar die 2 apen die zich hier voortbewegen
als ware het hun natuurlijke habitat.
En daar hebbende ouders van die apen dan weer een heel goed gevoel bij.
Marijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten