De telefoon gaat, en even ben ik weer terug in Zimbabwe. "De studenten
staken!" Zul je altijd zien, heb je eindelijk werk, hoef je niet te
werken....
Het blijkt bij nader inzien toch geen vergelijk met de situatie destijds in Harare. De studenten blokkeren namelijk hier de poorten omdat ze het niet eens zijn met het nieuwe parkeerbeleid op de campus. Ze kunnen er nu niet meer op met hun auto's. In Zimbabwe had men destijds geen benzine, laat staan een auto om zich druk over te maken.
Maar goed, vandaag dus is mijn college gecancelled. Terwijl we net zo lekker van start waren gegaan. Ja jullie lezen het goed, het tegendoelpunt (zie eerdere geitenmails) is gemaakt. Ik was het wachten zo zat dat ik in een ultieme poging voor de start van het nieuwe academische jaar nog maar weer eens verhaal was gaan halen bij de voorzitter van de Scheikunde faculteit: waarom men er maar niet in slaagde (nu al gedurende 6-8 maanden) om mij een plek te bezorgen voor het geven van vakken die ze dondersgraag in hun curriculum - de chemie van coatings (verf) en kleur- wilde hebben? Er kwam wederom een warrig verhaal over bureaucratie en mensen die zaken over muurtjes gooiden, en o ja het was allemaal moeilijk moeilijk met geld. Ik had me aan het begin van dit traject voorgenomen om ze er niet te gemakkelijk van af te laten komen, maar goed uiteindelijk was het voor mij ook net zo belangrijk dat ik gewoon wat uitdagends kon doen, dus dat geld mochten ze houden. Het mogelijke salaris zou waarschijnlijk toch geen zoden aan de dijk gezet hebben. Toen werd het regelement nog maar eens uit de kast getrokken, en kwam de voorzitter erachter dat wanneer het een onbezoldigde visiting professor betrof, dat het dan helemaal zijn decisión was. En dus werd -o welk een daadkracht- meteen het rooster tevoorschijn getrokken en een vrije slot gevonden: maandag en donderdag van 11-13. Het kon niet beter. Tja behalve dan dat de colleges al bijna zouden beginnen, dus dat het nog interessant zou worden of zich überhaupt wel studenten in zouden schrijven. En oh ja, de cursus bestond natuurlijk nog niet dus of ik wel even een 16 weken durende cursus (zeg maar 60 college uren) uit de grond kon stampen. Jullie begrijpen waarmee mijn dagen inmiddels gevuld zijn. Maar ik klaag niet, want uiteindelijk zaten er netjes 8 behoorlijk goed Engels sprekende studenten voor mijn neus op 11 maart (de grapjes doe ik in het Spaans, de serieuze chemie en fysica in het Engels). Het aantal opstartproblemen met technologie (computer, internet, projector) waren verbluffend laag, dus ik neem nu netjes iedere keer mijn flashy presentatie mee op een usb stickie, "claro que si", of zoals mijn Economieleraar pleegde te zeggen: "C'est simple que Bonjour". Gelijk maar een cursusblog erbij gemaakt. Zie: http://cocoachem.blogspot.com/
Deze baan was wel saved-by-the-bell, want ik had Mette gedreigd dat bij uitblijven van werk ik niet heel erg gelukkig zou worden, en dat we op 8 Maart 2013 (precies 1 jaar hier) de balans zouden opmaken. En zoals altijd: Wie zaait zal oogsten, maar shit wat doet de boer wanneer hij iets teveel zaadjes in de grond heeft gestopt (bij mijn weten een heel bekend Nederlands Spreekwoord). Want natuurlijk komt dan alles tegelijk. Ik ontving namelijk ook mijn eerste commerciële foto-opdracht. Gelukkig kon ik die er nog een beetje tussendoorfietsen zodat er nu 30 kiekjes klaar liggen op de Country Day School, die ze gaan gebruiken voor hun nieuwe site. De mooiste shots (omdat ze juist zo spontaan waren) kreeg ik terug met een oormerkje: "We like these, but can you restage them, because we want everybody to smile in the picture". Het blijft een Amerikaanse school. Maar Klant is Koning, dus de shots zijn inmiddels overgenomen.
Of ik verder ook een
cursus Technology Innovation Management wilde geven aan de prive
universiteit voor de studenten Business Administration (tegen de
supervergoeding van 500 dollar voor 15 wekenx3 uur college, wel uit te
betalen in maandelijkse termijnen). Die had ik eerlijk gezegd best
willen doen, maar helaas loopt deze van mei tot en met augustus, dus
dan zou ons zomerverlof in Nederland er helemaal bij in schieten, dus
die parkeren we nog even.
Gelukkig blijkt Costa Rica, gewoon ook weer Tico te zijn, want de HR vrouw van IBM die via via aan mijn CV gekomen was, en die naar haar zeggen zeer geinteresseerd was om met mij een sollicitatieprocedure te starten heeft alweer drie keer gemaild dat ze echt op een bepaalde tijd mij zal bellen om een en ander in gang te zetten, maar je raadt het al, de telefoon blijft stil.
Voor de volledigheid meld ik ook nog even dat mijn andere projectje: Oprichten van de Nederlandse Taal en Cultuur school in Costa Rica ook lijkt te gaan vliegen met reeds 35 ingeschreven kinderen, en een geworven lerares met ervaring. Zo, nou, enfin, dat gemeld hebbende, ben ik aan het eind gekomen van deze jubelbrief, maar ik kan ook echt zeggen dat ik me een stuk beter en optimistischer voel na deze laatste carrière wendingen. De rest van de family gaat als een trein. Als je wil weten wat Mette (nu even in Guatemala) uitspookt, dan kan ik je aanraden om haar te volgen op Facebook. Die post ze namelijk helmaal vol met haar professionele activiteiten. En de jongens, ja, die zijn hier voor de volle 200% thuis. Dat hoop ik dat jullie dat ook kunnen opmaken van mijn blog en FB, waar regelmatig foto's verschijnen van deze twee rakkers waar het plezier van afspat. Het jaartje rond
betekent ook dat activiteiten weer op herhaling komen, dus waarover ik
alleen maar zal berichten als er nieuwe spannende kanten aan zitten. We
hebben namelijk inmiddels alweer gehad: Fietsen door San jose in het
Oranje (por Chepe en Cleta), BBQ van de NL vereniging,, Jazz in de
Monastere, harde wind en bloedhete dagen (Tico zomer), hernieuwde
bezoeken aan mooie plekjes aan de kust (Punta Leona, Manuel Antonio) en
ik vergeet er vast nog een paar. Koninginnedag wordt dit jaar misschien
wel anders, dus ik zou deze blog of je e-mail maar in de gaten houden!
Hassta La Pasta, hasta luego.
Blog:
http://cocoachem.blogspot.com/
FB:
http://www.facebook.com/marijn.goes
Het blijkt bij nader inzien toch geen vergelijk met de situatie destijds in Harare. De studenten blokkeren namelijk hier de poorten omdat ze het niet eens zijn met het nieuwe parkeerbeleid op de campus. Ze kunnen er nu niet meer op met hun auto's. In Zimbabwe had men destijds geen benzine, laat staan een auto om zich druk over te maken.
Maar goed, vandaag dus is mijn college gecancelled. Terwijl we net zo lekker van start waren gegaan. Ja jullie lezen het goed, het tegendoelpunt (zie eerdere geitenmails) is gemaakt. Ik was het wachten zo zat dat ik in een ultieme poging voor de start van het nieuwe academische jaar nog maar weer eens verhaal was gaan halen bij de voorzitter van de Scheikunde faculteit: waarom men er maar niet in slaagde (nu al gedurende 6-8 maanden) om mij een plek te bezorgen voor het geven van vakken die ze dondersgraag in hun curriculum - de chemie van coatings (verf) en kleur- wilde hebben? Er kwam wederom een warrig verhaal over bureaucratie en mensen die zaken over muurtjes gooiden, en o ja het was allemaal moeilijk moeilijk met geld. Ik had me aan het begin van dit traject voorgenomen om ze er niet te gemakkelijk van af te laten komen, maar goed uiteindelijk was het voor mij ook net zo belangrijk dat ik gewoon wat uitdagends kon doen, dus dat geld mochten ze houden. Het mogelijke salaris zou waarschijnlijk toch geen zoden aan de dijk gezet hebben. Toen werd het regelement nog maar eens uit de kast getrokken, en kwam de voorzitter erachter dat wanneer het een onbezoldigde visiting professor betrof, dat het dan helemaal zijn decisión was. En dus werd -o welk een daadkracht- meteen het rooster tevoorschijn getrokken en een vrije slot gevonden: maandag en donderdag van 11-13. Het kon niet beter. Tja behalve dan dat de colleges al bijna zouden beginnen, dus dat het nog interessant zou worden of zich überhaupt wel studenten in zouden schrijven. En oh ja, de cursus bestond natuurlijk nog niet dus of ik wel even een 16 weken durende cursus (zeg maar 60 college uren) uit de grond kon stampen. Jullie begrijpen waarmee mijn dagen inmiddels gevuld zijn. Maar ik klaag niet, want uiteindelijk zaten er netjes 8 behoorlijk goed Engels sprekende studenten voor mijn neus op 11 maart (de grapjes doe ik in het Spaans, de serieuze chemie en fysica in het Engels). Het aantal opstartproblemen met technologie (computer, internet, projector) waren verbluffend laag, dus ik neem nu netjes iedere keer mijn flashy presentatie mee op een usb stickie, "claro que si", of zoals mijn Economieleraar pleegde te zeggen: "C'est simple que Bonjour". Gelijk maar een cursusblog erbij gemaakt. Zie: http://cocoachem.blogspot.com/
Deze baan was wel saved-by-the-bell, want ik had Mette gedreigd dat bij uitblijven van werk ik niet heel erg gelukkig zou worden, en dat we op 8 Maart 2013 (precies 1 jaar hier) de balans zouden opmaken. En zoals altijd: Wie zaait zal oogsten, maar shit wat doet de boer wanneer hij iets teveel zaadjes in de grond heeft gestopt (bij mijn weten een heel bekend Nederlands Spreekwoord). Want natuurlijk komt dan alles tegelijk. Ik ontving namelijk ook mijn eerste commerciële foto-opdracht. Gelukkig kon ik die er nog een beetje tussendoorfietsen zodat er nu 30 kiekjes klaar liggen op de Country Day School, die ze gaan gebruiken voor hun nieuwe site. De mooiste shots (omdat ze juist zo spontaan waren) kreeg ik terug met een oormerkje: "We like these, but can you restage them, because we want everybody to smile in the picture". Het blijft een Amerikaanse school. Maar Klant is Koning, dus de shots zijn inmiddels overgenomen.
Of ik verder ook een
cursus Technology Innovation Management wilde geven aan de prive
universiteit voor de studenten Business Administration (tegen de
supervergoeding van 500 dollar voor 15 wekenx3 uur college, wel uit te
betalen in maandelijkse termijnen). Die had ik eerlijk gezegd best
willen doen, maar helaas loopt deze van mei tot en met augustus, dus
dan zou ons zomerverlof in Nederland er helemaal bij in schieten, dus
die parkeren we nog even.Gelukkig blijkt Costa Rica, gewoon ook weer Tico te zijn, want de HR vrouw van IBM die via via aan mijn CV gekomen was, en die naar haar zeggen zeer geinteresseerd was om met mij een sollicitatieprocedure te starten heeft alweer drie keer gemaild dat ze echt op een bepaalde tijd mij zal bellen om een en ander in gang te zetten, maar je raadt het al, de telefoon blijft stil.
Voor de volledigheid meld ik ook nog even dat mijn andere projectje: Oprichten van de Nederlandse Taal en Cultuur school in Costa Rica ook lijkt te gaan vliegen met reeds 35 ingeschreven kinderen, en een geworven lerares met ervaring. Zo, nou, enfin, dat gemeld hebbende, ben ik aan het eind gekomen van deze jubelbrief, maar ik kan ook echt zeggen dat ik me een stuk beter en optimistischer voel na deze laatste carrière wendingen. De rest van de family gaat als een trein. Als je wil weten wat Mette (nu even in Guatemala) uitspookt, dan kan ik je aanraden om haar te volgen op Facebook. Die post ze namelijk helmaal vol met haar professionele activiteiten. En de jongens, ja, die zijn hier voor de volle 200% thuis. Dat hoop ik dat jullie dat ook kunnen opmaken van mijn blog en FB, waar regelmatig foto's verschijnen van deze twee rakkers waar het plezier van afspat. Het jaartje rond
betekent ook dat activiteiten weer op herhaling komen, dus waarover ik
alleen maar zal berichten als er nieuwe spannende kanten aan zitten. We
hebben namelijk inmiddels alweer gehad: Fietsen door San jose in het
Oranje (por Chepe en Cleta), BBQ van de NL vereniging,, Jazz in de
Monastere, harde wind en bloedhete dagen (Tico zomer), hernieuwde
bezoeken aan mooie plekjes aan de kust (Punta Leona, Manuel Antonio) en
ik vergeet er vast nog een paar. Koninginnedag wordt dit jaar misschien
wel anders, dus ik zou deze blog of je e-mail maar in de gaten houden!
Hassta La Pasta, hasta luego.
Blog:
http://cocoachem.blogspot.com/
FB:
http://www.facebook.com/marijn.goes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten