06u40. Op weg naar de ontbijttafel word ik gepasseerd door een
rennende Frederik. "Waarom ben je zo bezweet (of zoals Frederik en
Emile plegen te zeggen 'gezweefd')?", vraag ik hem. "We spelen dat we
te laat voor ons werk zijn!"Tja, dat spelletje had pappa ook wel willen spelen, maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat dat niet kan (bij gebrek aan werk). Overigens zouden ze beter kunnen spelen dat ze te laat voor de schoolbus zijn, want daar spant het soms nog wel eens om, omdat na ontbijt en tandenpoetsen nog schoenen gezocht moeten worden, homework notebooks, en hele gevechten moeten worden uitgevochten over wat te dragen (je zou zeggen dat met een voorgeschreven schooluniform dat niet zo moeiljk is).
Kortom: we zijn weer thuis in Costa Rica. Alweer een week of drie natuurlijk, en de eerste foto's zijn ook alweer op FB en CorreoCabra verschenen, dus eigenlijk oud nieuws. Iedereen zit hier weer in zijn ritme, inclusief ondergetekende die zijn rol als Padre de la Casa weer met verve vervult.
Gedurende onze heerlijke winterbreak in Zweden en Nederland had ik links en rechts nog wat leads opgedaan voor werk, en zowaar ook 2 telefonische interviews gehad, maar ook die sporen zijn of lijken doodgelopen. Wel heb ik inmiddels een gesprek gehad op de engineering department van het ULACIT - een priveuniversiteit met een flink collegegeld (maar niet zo'n flinke beloning voor hun professoren, zo'n 350 dollar voor een heel vak gedurende een heel trimester). Maar eens kijken of daar nog wat uitrolt. Ik denk dat ik me zo onderhand beter kan gaan richten op het opzetten van mijn eigen negosie (fotografie).
Mette heeft het behoorlijk druk gehad, want al na een weekje terug kon
zij de ISB ontvangen; 2 ínspecteurs van het ministerie die de
ambassadepost auditten en coachen. En ondertussen loopt het externe
programma natuurlijk gewoon door. Zo had zij dus vorige week elke avond
wat, inclusief zaterdagochtend. Zaterdagochtend kon gelukkig wel met de
hele familie, want dat was namelijk de feestelijke opening van 6 km
fietspad in Cartago (2e stad van Cr, op 45 min. rijden). Aangezien dit
het eerste echte fietspad was in heel Costa Rica wilde zo'n beetje
iedere hoogwaardigheidsbekleder daar zijn zegje bij doen, met als
gevolg dat de massaal toegestroomde fietsers 70 minuten in de zon
stonden weg te branden alvorens eindelijk het startschot was gegeven.
Gelukkig lag de gemiddelde snelheid laag, anders was dat rondje Cartago
binnen het kwartier rondgefietst. "Mama, waarom fietsen ze niet door,
ik moet de hele tijd inhouden", aldus Frederik vanaf zijn stalen ros.
Mette hoefde dit keer niet te spreken, en dat was maar goed ook voor de
fiietsers, maar ook voor de sprekers die eerder in hun speeches hadden
gerefereerd aan Senor el Embajador de la republica de los Pais Bajos.
Die hadden de abdicatie weel heel letterlijk genomen. Daarover
schrijvende, ik vermoed dat onze Koninginnedag viering ook wel een
speciaal tintje zal krijgen dit jaar! (En dat naast de al extra
activiteiten die gepland zijn om Nederland als innovatieland hier onder
de aandacht te brengen). 
De zomer is nu echt begonnen, en dat hebben we dit weekend ingewijd met een heerlijke stranddag met 4 gezinnen (op zo'n 50 minuten rijden van ons huis). 8 koters (allemaal met Nederlandse roots, maar onderling een mengelmoes sprekend van Nederlands, Engels en Spaans) zwerfden uit over het strand in deze rustige baai, en de ouders hielden zich voornamelijk bezig met het legen van de koelboxen. Aangevuld met een mooie wandeling naar de volgende baai: een 'Playa Blanca' met toeristenfolderturqoise water en hoge golven, waarbij ik -o hoe onnozel- even vergeten was om een t-shirtje aan te trekken. Ik kan bekennen dat nat zand op je rug geen bescherming biedt tegen volledige verbranding.
Zomer betekent hier ook: geel gras vanwege de droogte, blauwe luchten en paars, roze en rood bloeiende bomen (ik zal de namen eens opzoeken). Zomer betekent ook dat de toeristenstroom naar de residentie op gang is gekomen: Erik en Linda waren hier al een paar dagen (voor een aantal dagen besloten deze YUPpies als een soort backpackers door Panama en Costa Rica te trekken; en volgende week komen Tanja en Jelmer, met neefjes Boris en Ivar voor 19 dagen. Daarna is er nog niks geboekt.
Het zorgt er in ieder geval voor dat ik voorlopig als non-profit tour operator de dagen weer een beetje kan vullen.
Ik hou het kort, en bericht snel weer.
Volg ondertussen onze beslommeringen in beeld en geluid op http://correocabra.blogspot.com/ of vind mijn negosie op http://goes.orgfree.com/
Marijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten