De in de de vorige geitenmail aangekondigde drukke weken zijn blijkbaar ook echt gekomen, want ik zie dat we inmiddels alweer 28 dagen verder zijn.
Met mijn voorspellende gave is sowieso niks mis, want ik schreef wat ironische woorden over de snelheid waarmee hier de processen met betrekking tot indiensttreding gaan, en daar was geen woord teveel in gezegd. Zowel bij de Universiteit als bij het verfbedrijf zijn we nog geen klap verder (tenminste in de ogen van deze ongeduldige blonde jongeman), afgezien van wat bemoedigende woorden in beide kampen dat het allemaal goed gaat komen (maar wie komt er nu het eerst over de dam, of om in de huidige tijdsgeest te blijven: over de brug). En dus heb ik mij onderwijl op de leukere zaken in het leven gestort: 1x per week Golfclinic (in een damesclubje, haha) op donderdag; tenissen op maandagochtend; volleybaltraining op dinsdagavond; 3x per week hardlopen; op zaterdagochtend naar Pilates; 's woensdags 3 uur lang 1:1 Spaans. En tussendoor nog bezig met het opzetten van de Nederlandse School. Ik heb straks waarschijnlijk niet eens tijd om te werken.
Verder had de vrouw van de Colombiaanse ambassadeur me nog bijna overgehaald om toe te treden tot de (voorheen) Damas Diplomaticas die met een naamsverandering ook met de tijd hopen mee te gaan en graag mannelijke leden tot hun organisatie willen laten toetreden. Maar aangezien ondergetekende geit het niet zo heel erg sterk op heeft met die koffieochtendjes, moest ik nog een paar omtrekkende bewegingen maken om te voorkomen dat de Colombiaanse mij definitief in haar armen zou sluiten en mij fijn zou knijpen. Je moet het ze wel nageven: de Colombianen lijken wel wat warmbloediger dan de CostaRicanen. (en voor de bronstige heren die al klaar staan met schunnige opmerkingen; ze is volgens mij achter in de zestig.)
De jongens hebben ons vorige week supertrots gemaakt door met klinkende
rapporten thuis te komen. Ieder op hun eigen manier hadden ze hun draai
al gevonden -althans dat vermoedden wij- maar dat is dan nu ook nog
eens echt bevestigd door de school. Frederik loopt nogal over van
energie en enthousiasme wat geloof ik nog wel eens wat vermoeiend is
voor de juf -o hoe herkenbaar. Zij drukte het diplomatiek uit:
"Academically speaking your boy is doing great... but.... he needs to
learn to be a bit more quiet". Na wat doorvragen begreep ik dat meneer
vooral de grapjas uithangt wanneer hij wat vroegtijdig klaar is in de
zelf-werktijd. Misschien refereerde ze ook nog wel aan het conduct-akkefietje
(zie vorige geitenmail). Emile heeft het thuis op dit moment wat zwaar
met zijn sensorische stoornis, maar in pK-A, zoals zijn klasje heet,
gaat het gewoon prima.Mijn Spaans begint nu ook aardig te landen, waardoor ik nu met vertrouwen wel gesprekjes begin, maar de prijs die ik daarvoor betaal is dat het gebruik van een goed uitgesproken Spaanse zin, bij mijn gesprekspartner de dam openzet en er een stortvloed van zinnen in moordend tempo over mij uitgestort worden. Een stevig artikel in La Nacion lezen blijkt dan toch een appeltje vergeleken met een gesprekje. Gelukkig houden een heleboel Tico's ook gewoon van smalltalk (welk volk eigenlijk niet?), en dat lukt me aardig. "Yo podria regalar un cafesito?" (=bakkie doen? maar dan op z'n ticos: Zou ik u een klein kopje koffie kado mogen doen?)
Dat artikel in de krant was trouwens lachwekkend: het ging over de schattingen van de hoeveelheden deelnemers aan de beroemde pelgrimstocht op 2 augustus naar het basiliekje van Cartago (2e stad van Costa Rica). Er was wat onenigheid tussen serieuze journalisten (die hielden het op max 1 miljoen) en de kerk (2 miljoen). Tsja en toen begonnen mij toch wat kleine relativeringen te dagen:. Er wonen hier in het hele land bij elkaar maar 4 miljoen mensen. Ik weet wat het aantal 800.000 mensen doet met een stad als Amsterdam op Koninginnedag, en Cartago is ongeveer zo groot als Amersfoort en heeft, let wel, twee 2-baans toegangswegen en die staan elke dag al vast met het normale forenzenverkeer!
Tot slot nog wat woorden over die andere schapen die de dam nog over moeten: klanten voor foto-opdrachten. Die zijn er natuurlijk ook nog niet, maar tot die tijd schiet ik onbezoldigd mijn SD kaartjes vol op leuke activiteiten van de ambassade. Mijn bezoldiging: eeuwige roem op de facebook pagina van de ambassade (want eenmaal op de tijdslijn, kom je er nooit meer vanaf), en zowaar ook afdruk in hun prachtige clubblaadje. Gisterenavond nog een mooi barok concert op een prachtige societeit in de stad kunnen genieten en fotograferen.
Tot zover de Oktober berichten. Eens kijken of ik in ieder geval de frequentie op 1x per maand kan houden. En verder natuurlijk dagelijks foto's en commentaren op http://correocabra.blogspot.com die nu hard naar de 5000 pageviews gaat (ik zeg: meh meh!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten