maandag 25 juni 2012

Vind maar eens een geit in Costa Rica. Bericht 6


"Papa, als je nu een foto maakt van deze foto in de hotelkamer, dan denkt iedereen dat je erbij was toen de Arenal echt uitbarstte...". En gelijk had Frederik, want 300 jaar wachten totdat de magmakamer van de Arenal weer gevuld zou zijn, zat er niet in. Overigens was het zicht op de Arenal nog steeds spectaculair hoor. Een klassieke kegelvorm met een rookpluimpje, dat zo af en toe opdoemde vanuit de wolken. En aan de voet, daar waar wij zaten, tropisch regenwoud met prachtige vogels. Zo ook de eerste 2 slangen in het gras naast het pad naar onze lodge: the Arenal Observatory lodge; vroeger voor vulcanologen, maar nu kundig omgebouwd tot een van de prime spots om nabij de Arenal te verblijven. Dat moet tot 2010 zeer spectaculair zijn geweest, toen nog zo'n beetje iedere dag lavastromen te bewonderen zijn geweest. Het voordeel is wel dat ik nu niet eindeloos hoefde aan te modderen voor een paar blurry nachtfotos van de roodgloeiende stroompjes (google maar op Arenal images), en zodoende mijn eerste mooie Toekan kon vastleggen. Niet de kleurrijkste, maar wel de meest fascinerende snavel.

In de maand die sinds mijn laatste volledige bericht is verstreken, zijn we inmiddels ook weer op Playa San Miguel geweest. Daar was het dit keer nu wel helder, en inderdaad ontvouwde het strand zich als nog paradijselijker dan eerder. Wel even goed rekenen met de getijden, maar net na eb kon Frederik op zijn bodyboard zijn rol als ontwakende surfdude ontwikkelen. Aangezien wij werkelijk de enige toeristen waren op een stuk van 5 km tropisch strand, maakte een ultiem vakantiegevoel zich van ons meester. Iets wat Frederik wel verdiend had. Want op school was het natuurlijk gewoon vloed geweest: in het diepe gegooid op de Amerikaanse school -alle lessen in het Engels en 1 uur Spaans per dag er bovenop. Met vlag en wimpel geslaagd: een mooi eindrapport over het laatste trimester. Ook Emile kreeg een dikke veer van zijn crecheleidster, na een wat moeizaam begin, waarin papa binnen bereik moest blijven gedurende de eerste weekjes op de creche.

Mette vervult haar rol ook met verve, en mocht al op pagina 2 van de nationale krant verschijnen (pagina 2 is hier in tegenstelling tot de Engelse tabloids, een plek voor een paginavullend serieus interview en foto met een prominent persoon.
Alles rozengeur en zonneschijn (en stortregens) dan? Nee. De eerste domper al kunnen verwerken. Een zeer actief bestuurslid van de Nederlandse vereniging alhier moest halsoverkop naar Nederland omdat hij niet in orde was. Het bleek leverkanker, en terminaal, en drie weken later kon Mette de In Memoriam dienst bijwonen die tegelijk in San Jose en Nederland werd gehouden. Of eigenlijk een ¡Pura Vida! bijeenkomst, want het leven was altijd goed voor hem geweest.

Ondergetekende heeft inmiddels een behoorlijk ritme opgebouwd mbt het checken van de electronische vacaturesites (en daarnaast met een schuin oog de lokale "marktplaats" voor een mooie Toyota FJ 4x4 Klassieker). Maar ook heb ik al het eerste dipje gehad, vooral vanwege het feit dat er geen respons komt op de sollicitaties; wel electronisch zo geavanceerd/pretentieus dat alle sollicitaties hier electronisch moeten (en voor de zoveeelste keer je CV in het format van het bedrijfs HR systeem inkloppen), maar een simpele electronische bevestiging of zelfs afwijzing zit er dan niet in. Gelukkig had ik meer succes bij de universiteit. Handig inspelend op een interview dat ik las met de rector magnificus over het achterblijvende segment van studenten in de exacte wetenschappen, heb ik de rector benaderd met mijzelf in de aanbieding: een man die zowel wat snapt van de academia, als van corporate R&D. En ik geloof dat ze wel geinteresseerd zijn, dus ik houd jullie op de hoogte.

Verder heb ik ook mijn eerste fotografie opdracht binnen, maar dat is pas voor september. Dat heeft me er niet van weerhouden om alvast vooruitlopen op mijn honorarium wat mooie Nikon spulletjes te bestellen, die Mette voor me mee terug zal nemen uit Nederland. Dat ik minstens 5 opdrachten nodig heb om die spulletjes terug te verdienen laten we maar even buiten beschouwing. Verder probeert ook Mette dit weekend de Nederlandse Economie weer eigenhandig op te starten (gelukstelegrammen van JKdJ zijn onderweg ;)). Ze heeft dan wel een drukke week met cursus en afspraken voor de boeg, maar ze had nog net genoeg tijd om dit weekend even de koffer weer vol te laden met nieuwe kledingaankopen. De cursus heet trouwens: de eerste 100 dagen op de post. Mette vertrok afgelopen vrijdag (op de 107e dag).

Als morgen mijn ouders dan ook vertrokken zijn ben ik hier weer alleen met de jongens (en de zogenaamde kernstaf), dus dan kan het grote 'iets-verzinnen' beginnen, want hun vakantie loopt nog wel ff door (tot half augustus). Zelf moet ik nu ook maar eens voort gaan maken met mijn Spaans. Want de simpele conversatie gaat wel, maar ik merk dat ik het mis om de lokale kritische kranten te kunnen lezen, zodat ik een beetje een beter gevoel krijg voor de politieke situatie in het land. Ik vermoed dat Mette dat tot nu toe wel rustig heeft gevonden - ze hoeft me nu nog niet te censureren, haha.

Nog een addendum voor de volleyballende lezers van dit geitenschrijven: stom toevallig ontdekte ik dat de centraal-amerikaanse cup voor dames onder de 23 hier in Costa Rica gespeeld werd. Dus die moest ik natuurlijk even gaan bezoeken; ik herinnerde mij plots weer dat ik door zo'n bezoek ooit ook in het UZ team in Zim was beland.  En verder wat betreft de dames uiteraard ging ik met de zuiverste bedoelingen: om een beetje het niveau te peilen,. Daar kan ik vrij kort over zijn: dames 3e divisie (max). De wedstrijd moest trouwens nog gestaakt worden omdat bij een hevige stortbui het dak begon te lekken, maar een oude krant bracht soelaas.

De pageviews op http://correocabra.blogspot.com/ gaan trouwens deze week over de 2000 heen. dus ik zou de illusie kunnen hebben dat ik druk belezen word, maar een groot gedeelte komt of vanuit Rusland (hackbots?) of gaat naar de foto's van Edgar Davids (dus die zullen daar wel op gegooglet hebben.

Hoe dan ook: wie schrijft die blijft!
(oude klaverjas wijsheid)

Marijn

PS Eerste geit gespot.

Geen opmerkingen: