Vind maar eens een geit in Costa Rica; Bericht 1

Vanuit een zonnig Costa Rica: Ola!

In de traditie van het feuilleton "Geiten heb je overal. Berichten uit Harare" zal ik nu berichten vanuit dit zonovergoten land waar ik tot op heden nog geen geit heb gezien. Dit is overigens meer te wijten aan het feit dat ik het terrein van de residentie nog niet al te veel heb verlaten - enerzijds vanwege de ongekende luxe op de residientie zelf, waar de kinderen het liefst de hele dag in het zwembad zouden dobberen, anderzijds omdat ik nog verstoken ben van vervoer, en mezelf er nog niet toe gebracht heb om met de jongens met openbaar vervoer de stad te gaan verkennen.

Over de aanloop hier naar toe heb ik reeds met een aantal van jullie gemaild en voor de volledigheid plak ik dat bericht nog even onderaan. Ook de bijgesloten foto's zal een aantal van jullie bekend voorkomen.
Even teruglezen wat ik al geschreven had.....en dan nu verder

Laat ik maar beginnen met De Residentie. Dat het groot is met een overweldigende tuin, een prachtig uitzicht en een mooi zwembad had ik al genoemd.
Belangrijker zijn haar 'bewoners' :
-Rosamaria en Jamilet komen uit Nigaragua en zij poetsen, dweilen, wassen, strijken en  koken
-Eduardo is hier al 12 jaar de tuinman en met verdienste
-Asaria is de dagwaker maar ook willig slachtoffer voor Frederik en Emile die geregeld naast hem op het stoepje van zijn portiersloge verschijnen
-William is Mette's chauffeur die er 's ochtens al vroeg is en 's avonds Mette weer netjes thuis brengt
-Olga en Floris zijn de 2 honden die bij het huis waren achtergebleven en naar believen worden ingezet als extra nachtwaker of als knuffelhond voor de boys.

Al het personeel spreekt alleen Spaans, ook tegen mij. En ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan een beetje gebaren en esperanto terug te praten, wat voor zover ik het kan overzien nog niet tot grote rampen heeft geleid. Mette babbelt een aardig woordje met ze (ze zal wel moeten want ook op de ambassade gaat veel in het Spaans). 400 meter ten zuiden van de residentie ligt Plazo Paco met een "FreshMarkt" (mini supermarkt), wat restaurants een apotheek en "Chez Christophe" een Franse bakker met goede espresso/capucino een taartjes (belangrijk voor al ons aankomende bezoek) en wfi. Onze noorderburen zijn Henry's Bar&Grill (restaurant/ surfers hangout?) en daarnaast Lucy's cafe: ik denk wat ze hier een soda noemen, maar ook daar goede espresso en wifi. Dus toen ik de eerste dagen nog geen internet had liep ik drie keer per dag even met de IPad de poort uit, om via hun signaal even wat berichten weg te zenden en op te halen. Verder is op 2 km hier vandaan een Wallmart, en voor diegenen die het Amerikaanse supermarkt fenomeen kennen: inderdaad een vergelijkbaar assortiment. Ruim gesorteerd in food en non-food, veel plastic, maar vooral veel handige zaken bij elkaar als je net weer een huishouden moet opstarten. voldoende versaanbod en een goede mix van lokaal, exportkwaliteiten en geimporteerde waar.

Mette moest op dag 1 al gelijk aan de slag. Ze had vlak voor vertrek nog het bericht ontvangen dat ze gelijk de eerste ochtend al bij de Minister van Buitenlandse Zaken werd verwacht omdat hij nu ruimte in zijn agenda had, en dat het anders nog een tijd zou duren. En het aanbieden van de geloofsbrieven aan de president kan ook pas nadat de kopieen bij de minister waren aangeboden. En zo was Mette 16 uur na touchdown dan al volledig in functie. (check:

http://costarica.nlambassade.org/nieuws/2012/maart/aanbieding-geloofsbrieven.html

Op zaterdag had de 2e man Luc een uitgebreide lunch in de tuin geregeld met de uitgezonden Nederlandse staf en tevens met zijn Belgische collega. Deze laatste omdat deze wel kinderen in de leeftijdscategorie van F&E had. Dit was voor de jongens een superstart, want op deze manier werden angsten dat zij misschien wel geen vriendjes zouden hebben waarmee ze konden praten al snel gepareerd. En daar waar Luc gedurende zijn hele verblijf slechts 1 keer in zijn eigen zwembad was gedoken, lieten ondergetekende en de boys zien dat zij qua watertemperatuur vanuit Zweden wel wat gewend waren en dat het best wel meeviel met dat onverwarmde water.

Gisteren zijn we al even gaan kijken bij de school voor de jongens -zo'n 3 km hier vandaan (eigenlijk alleen maar de heuvel op)- en dat lijkt er allemaal goed uit te zien.

Hopelijk hebben jullie inmiddels een beeld van ons bevoorrechte nieuwe leven, waar het eerste smetje nog ontdekt moet worden (of het moet zijn dat er zoveel dingen zijn waar Emile zo makkelijk over struikelt zodat hij onder de schrammen en bulten zit; maar de traantjes zijn snel gedroogd, want er is altijd wel een nieuwe spannende afleiding).

Ik hoop snel weer te berichten.
Foto's op: http://goes.woelmuis.nl/costa_rica/

Marijn